Voor haar afstudeervoorstelling schreef Leonie een geheel eigen en moderne tekst, gebaseerd op de klassieker Antigone. Door Corona heeft deze voorstelling niet kunnen spelen. #Antigone was geselecteerd voor de Entreeprijs van Theaterfestival Boulevard.
“Je wordt een icoon, zij die tegen onrechtvaardigheid vecht.”
Onder regie van Leonie Kuhlmann brengen twaalf studenten van Studenten Toneelvereniging Amsterdam (STA!) een moderne bewerking van de klassieker Antigone. Broer en zus staan lijnrecht tegenover elkaar en het hele land kijkt mee. Stap voor stap raken ze verstrikt in een spel waar niemand de precieze regels van kent.
Wanneer Creon, in deze bewerking Antigone’s broer, net verkozen is tot jongste politiek leider ooit, doet hij er alles aan een goede politicus te zijn. Als uitgerekend Antigone tegen zijn wet ingaat, dwingt hun omgeving ze publiekelijk stelling te nemen en staat Creon voor een onmogelijke keuze. De vriendinnen van Antigone, afgestudeerd in de media, maken van Antigone een mediahit.
Creon’s factie communiceert op hun beurt alles wat ze doen direct met het volk via video’s op twitter, en hanteert bovendien een ‘zero tolerance beleid’: ‘geen waarschuwingen, direct straffen’. Hoe meer bekendheid hun conflict krijgt, hoe meer ze zich klemgezet voelen. Door het systeem, door de bemoeienis, maar bovenal door zichzelf.
#Antigone kruipt onder je huid, laat je de eenzaamheid voelen van hen die hun nek uitsteken. Van hen die alles op alles zetten om het goede te doen, en daarbij meer verliezen dan hun lief is.
‘Dat komt door de maan’ is een theatrale,coming-of-age dansfilm over de zoektocht naar fysieke overgave en acceptatie van het moment.
Wanneer Ellis de vreemdeling Joud tegenkomt, laat hij haar zien dat je, ondanks alle pijn of angst die je voelt, toch kunt genieten van het leven. De film is in coronatijd gemaakt met semi-professionele acteurs/dansers en een semiprofessionele crew en met steun van het Amarte Fonds.
Zie voor een compilatie: https://youtu.be/osXX1PA2Z80
Geef me meer
meer eten, meer slapen
meer yoga, meer praten, meer stappen
meer fietsen, meer grappen, meer bietsen
meer geld en meer spullen, meer liefde, meer trots.
The Piano Poets zijn kinderen van de burnout-maatschappij. Ze razen maar door, verlangend naar stilte. Ze brengen ‘pianopoëzie’: muzikale gedichten voorgedragen op minimal piano music. Een geheimzinnige, melancholische sound waarbij je kunt ontsnappen aan het geraas van de stad.